polishdeviants

Dla mojego zmarłego Taty Może nie byłeś idealnym ojcem, Lecz dałeś mi wiecej niż mogłeś, Nie było mi lekko Ciebie kochać, Lecz byliśmy mimo tego jednością. Dzięki Tobie się urodziłem, Mimo że nie zawsze ze mną byłeś, Czułem jednak zawsze to jedno, Ze starasz się być ze mną. Miałeś bardzo trudny charakter, Nigdy nikogo nie słuchałeś, Lecz myśle że się zmieniłeś, I mnie też pokochałeś.

Dziś są Twoje urodziny, więc Ci życze co najlepsze, by spełniły się marzenia, dużo zdrowia oraz szczęścia. I przyjaciół dobrych życzę, bo to ważne jest w tym życiu, i nie przejmuj się już wcale, my przejdziemy życie całe. Najważniejsze że się cieszysz, także z tych najmniejszych rzeczy, nawet jesli czasem szlochasz, nie zapomnij że Cię kocham.

Tchnienie Północnego Wiatru Autorstwa ©Reedena Landsheya Rozdział II Poszukujący odpowiedzi - Tutaj też nic, hm? Miałem nadzieję, że znajdę tu choćby małą wzmiankę, a tymczasem... Westchnąwszy głośno, brązowy wilk – Anthren zamknął powoli ciężką księgę, której strony i okładki były tak stare, że niemal rozpadały się w łapach, po czym ostrożnie odłożył ją z powrotem na półkę. Jej tytuł, wypisany na grzbiecie wyblakłymi literami pochodzącymi z Pradawnej Mowy głosił: „Era VII, Wiek Księżycowego Smoka – historia kontynentu i morza, pióra Zyrana z Hyrel”. Samiec, którego sierść w kilku miejscach znaczyła już siwizna, powoli zaczął przesuwać palcem wzdłuż regału, z uwagą przyglądając się różnokolorowym grzbietom swoimi jasnoniebieskimi oczami. Ich kolor był niemal identyczny w porównaniu ze znamieniem w kształcie błyskawicy, które ciągnęło się od jego lewego oka poprzez całą długość policzka aż do spodu pyska. Odczytując półszeptem kolejne tytuły co pewien czas ściągał którąś książkę z

Tchnienie Północnego Wiatru Autorstwa ©Reedena Landsheya Rozdział I Pozbawiony przeszłości Gwałtowny wdech i lodowate powietrze, które wdarło się bezpośrednio do płuc, sprawiając mu ból, były pierwszymi rzeczami które sprawiły, że poczuł w sobie życie. Otwierając szeroko oczy niemal natychmiast z powrotem je zamknął pod wpływem białego, niemal palącego blasku, jaki zewsząd go otaczał. Skąd pochodziło to rażące światło? Nigdy z niczym podobnym dotąd się nie spotkał, ale... Musiał wiedzieć, co to jest. Powoli i wyjątkowo ostrożnie rozchylając powieki raz za razem, zaczął przyzwyczajać oczy do tej niezwykłej bieli. Gdy w końcu ślepia, których pionowe źrenice były mocno zwężone przez ilość światła, w końcu przywykły do otoczenia, udało mu się stwierdzić dwa oczywiste fakty – po pierwsze, że leży plecami na czymś miękkim i zimnym, a po drugie, że patrzy wprost na błękitne, bezchmurne niebo. Tylko... Dlaczego leżał? I dlaczego akurat tutaj? Obracając powoli głową to w lewo, to w prawo

Gdyby stanąć w samym centrum Comterium, stałoby się wśród porastających zielenią ruin. Zwalone kolumny, wyrwany bruk, zawalone budynki, potrzaskane okna. A dokładnie na środku placu, gdzie kiedyś stał posąg starożytnego króla, ziała kilkudziesięciometrowa dziura. Widok jak po przejściu huraganu. Gdyby jednak pójść jedną z zawalonych gruzem alei, widziałoby się coraz mniej gwałtownych, fizycznych zniszczeń, a najwyżej te, których dokonał czas i wdzierająca się na powrót do miasta natura. Ślady pożarów od niedopilnowanych palenisk. Wysoką trawę wyrastającą spomiędzy chodnikowych płyt. Zarwane stropy i drzewa wyrastające z wnętrz domów. Gniazda pozakładane na resztkach wystygłych kominów. Porzucone na środku drogi powozy z połamanymi kołami. Zbutwiałe pranie, wciąż wiszące na sznurku między kamienicami. Zarośnięte zielskiem przewrócone stragany − rośliny miały dobrą pożywkę na dawno zgniłych warzywach i owocach. Może na niektórych fragmentach murów, można by dojrzeć ślady, jak rzucane